مرحوم "ملّا هاشم خراسانى" داستانى را در کتاب "منتخب التواریخ" آورده است که چکیده آن این است: "ملّا صادق یزدى" گفته است: زمانى که در یزد مشغول تحصیل بودم، مزاجم به هم خورد، طورى که از اجتماع منزوى شدم؛ سرانجام به قریه‏اى رفته و در گورستان آن قریه ساکن گشتم. روزى ندائى آمد که ملک الموتم و مأمور به قبض روحت هستم.
از استماع این صدا به حال احتضار خوابیدم و گفتم: چرا قبض روح نمى‏کنى؟

گفت: مرگت به تأخیر افتاد و باید به مقامات عالیه برسى، چند روزى با هم صحبت داشتیم تا اینکه شبى از شبها دستور داد که نیمه شب بر بالاى بام روم و اذان بگویم. این کار را کردم، او نام افرادى را برد و گفت که اینها اکنون مى‏آیند و به تو اعتراض مى‏کنند، به آنها اعتنا نکن. همان اشخاص آمدند و اعتراض نمودند که این اذان بر خلاف شرع است.
آن ندیم نامرئى به من گفت: به یکى از آنان (که در اعتراض اصرار مى‏ورزید) بگو: در خلوت مرتکب فلان خلاف شرع مى‏شوى، حالا من را از عبادت وا مى‏دارى؟

وقتى به او گفتم خجل شد و دیگر حرفى نزد.
چند روز به این منوال گذشت، آن نیروى غیر مرئى مرتّب اخبار غیبى مى‏داد و به دنبال آن مرا امر و نهى مى‏کرد، تا اینکه روزى گفت: امام زمان در مکّه ظهور کرده است و تو باید به حضور ایشان بروى، اگر مایل باشى تو را بر ابر سوار کنم و به مکّه ببرم.
گفتم: هرچه را بهتر مى‏دانى انجام ده.
گفت: برو بالاى بام و صلوات بفرست و به هوا راه برو.
رفتم بالاى بام؛ وقتى نزدیک پرتگاه آمدم، ترسیدم که خود را به هوا بسپارم، ایستادم هرچه اصرار کرد برو نپذیرفتم، وقتى از من مأیوس شد گفت: در اثر مخالفت با من، خود را از وصول به مقامات انداختى، مى‏روم نزد میرزا على محمّد شیرازى که او قابلیّت دارد. دیگر او را ندیدم و صدایش را نشنیدم. از اهل منزل خواستم قدرى کباب برایم تهیه کنند، مقدارى کباب را بو کردم و مقدارى را خوردم، رفته رفته در اثر تقویت سالم شدم، آن وقت ملتفت شدم که آن نیرو که من را بر خلاف دستورات شرعى مى‏خواند، نیروى شیطانى بود و از این راه در صدد اضلال و فریب من بود. بعد از چند روز، خبر میرزا على  محمّد شیرازى منتشر شد، دانستم که او باطل است در حالى که هنوز اسم او را نشنیده بودم.
کوتاه سخن اینکه این جهان پر از اسرار پنهانى است، امّا هر جریان نامرئى، جریان رحمانى نیست، بلکه بسیارى از آنها شیطانى است. مدّعیان کشف و شهود در بسیارى از موارد گرفتار تخیّلات و مکاشفات شیطانى مى‏گردند و آنها را به حساب ملاقات با ابرار مى‏گذارند و خود و دیگران را به گمراهى مى‏کشند. با توجّه به این آیات (وَإِنَّ الشَّیاطینَ لَیُوحُونَ إِلى أَوْلِیائِهِم)   قالَ عِفْریتٌ مِنَ الْجِنِّ أَناَ آتیکَ بِهِ قَبْلَ أَنْ تَقُومَ مِنْ مَقامِکَ)  و امثال آن حکایت، نباید به هر رازى دلخوش و به هر آوازى پایبند شویم. بلکه سعادت دنیا و آخرت در پیروى از این آیه قرآن است.
 (یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَکُونُوا مَعَ الصّادِقینَ).
یعنى با پیروى از معصومین (محمّد و آل محمّدعلیهم‏السلام) باید مسیر تقوا را طى کنیم.
سفارش مرحوم آیت اللَّه محقق داماد

مرحوم "آیت اللَّه سیّد محمّد محقّق داماد" که از علماى طراز اول حوزه قم بود، به مناسبتى فرمود: بعضى از افراد تنبل که به حوزه مى‏آیند وقتى با سختیهاى تحصیل و گستردگى علم اصول مواجه مى‏شوند، مى‏گویند: اصول از علوم مستحدث و از ساخته‏هاى اهل سنّت است، باید سراغ اخبار اهل بیت‏علیهم‏السلام رفت؛ بعد از چندى با مشکلات تعارض اخبار و مبهمات بعضى از روایات برخورد مى‏کنند، مى‏بینند این روش هم به طول مى‏انجامد، خود را به مقدّسى مى‏زنند و مى‏گویند: باید از راه سیر و سلوک و عرفان وارد شد. غافل از اینکه تا زحمت کشیده نشود انسان به جایى نمى‏رسد.
 باید حالات بزرگان را خواند تا معلوم شود که (لَیْسَ لِلْإِنْسانِ إِلّا ما سَعى).
اصلاح حال براى حصول موفقیت

نگارنده قبول دارد که ترک گناه و انجام فرائض و نوافل، صفاى باطن ایجاد مى‏کند و در موفقیت، تأثیرى بسزا دارد. در حدیث هم آمده است: "من اخلص للّه أربعین یوما فجّر اللّه ینابیع الحکمة من قلبه على  لسانه"؛"هر کسى چهل روز خود را براى پروردگار خالص کند، ابواب حکمت برایش باز مى‏شود"، ولى این امر علّت تامّ براى ترقیات علمى نیست، بلکه جزء علت است و اجزاى دیگر علت تامه، زحمت کشیدن و ادامه درس وبحث است.
یک نمونه از اشتباهات

در سال ( 1340) شمسى در مشهد مقدس به تحصیل اشتغال داشتم، گرچه بخشى از کتاب "مطوّل" را در قم خوانده بودم، در عین حال همان درس را نزد مرحوم آقاى ادیب نیشابورى فرا مى‏گرفتم.
چون آقاى ادیب ماهى 350ریال از افرادى که در درس مطوّل شرکت مى‏کردند دریافت مى‏نمود، چند نفر با این جانب قرار گذاشتند که به عذر نداشتن شهریه، در درس آقاى ادیب شرکت نکنند و به جاى آن، این جانب درس هر روز را روز بعد براى ایشان تقریر کنم.
یکى از آنان تا مدتى در آن جلسه شرکت نکرد، بعدا با چهره‏اى فرسوده واندامى کوبیده پیدایش شد؛ از او سؤال کردم: کجا بودى؟ گفت: من دیدم با این شیوه درس خواندن، دیر به مقصد مى‏رسم، از طرفى شنیده بودم که بابا طاهر عریان از روستا به شهر آمد و از طلّاب پرسید چه کار کنم که من هم عالم شوم؟ آنها به شوخى گفتند: باید در دلِ شبِ زمستان لخت شد و رفت در حوض مدرسه، تا به علم لدنّى رسید.
من هم یک شب که همه در خواب بودند، مقدارى از یخ حوض را شکسته و با اندام لخت به قصد ملا شدن داخل حوض رفتم. وقتى خواستم بیرون بیایم دریچه حوض را گم کردم و نزدیک بود خفه شوم، بالاخره با تلاش زیاد دریچه را پیدا کردم و بیرون آمدم؛ از آن روز گرفتار بیمارى واستخوان درد شده‏ام و چیزى هم بر علمم اضافه نشده است.
عدم حجیّت رؤیا ومکاشفه

مرحوم "ملا احمد نراقى" که از اساتید شیخ انصارى است، در کتاب "مناهج الاحکام" مى‏فرماید: بعضى از علماى امامیه، قول و فعل معصوم را که در خواب صادر شود حجت دانسته‏اند، امّإ؛ اکثریت قریب به اتفاق علما بر خلاف این قول مشى نموده‏اند. آنچه بر عدم حجّیت آن دلالت دارد یکى اصل است و دیگرى اخبار.
در روایت حسنه "ابراهیم‏بن هاشم" وارد شده که امام صادق‏علیه‏السلام در جواب سائلى که از افسانه خوابِ "ابىّ‏بن کعب" سئوال نموده فرمود:
"ان دین اللَّه أَعزّ أن یرى فى النوم".
امر دین عزیزتر و والاتر از این است که بخواهیم با خواب آن را سامان دهیم.
و در حدیث دیگر وارد شده است که رؤیا بر سه بخش است: بخشى بشارت از خدا است براى مؤمن؛ و بخش دیگر به وحشت افکندن مؤمن توسط شیاطین است؛ و بخش سوم تجسّم خیالات نفسانى است (اضغاث احلام).
اخبار زیادى به این مضمون وارد شده و قرآن به آن ناطق است، سپس مى‏فرماید: وقتى امر خواب بر این مبنا استوار است، چگونه خواب رحمانى را از رویاى شیطانى مى‏توان جدا کرد؟

امّا طرفداران حجّیت خواب، به روایتى استدلال کرده‏اند که از پیامبرعلیه‏السلام به ما رسیده است:
 "من رآنی فى المنام فقد رانى فإنّ الشیطان لایتمثّل بى".
هر کسى پیامبرعلیهم‏السلام را در خواب دید آن رؤیا حقیقت دارد، زیرا شیاطین به صورت آن حضرت مجسّم نمى‏شوند.
آنگاه مرحوم نراقى چنین جواب مى‏دهد: دیدار معصوم در خواب فرع آن است که او را در بیدارى دیده باشیم، و گر نه چگونه مى‏توان گفت: آنکه را در خواب دیده معصوم است.
و سرانجام مى‏فرماید: آنچه مسلّم است حجّیت کلام معصوم است در بیدارى و وضع عادى، نه در خواب  و رؤیا. و روایات دیگر را هم توجیه کرده و سرانجام، قول مشهور (عدم حجیت) را پذیرفته است.
مرحوم میرزاى قمى نیز در کتاب "قوانین" مسئله را طرح و حجیت آن را مردود دانسته است.
علامه حلّى در جواب سائل - سیّد مهنّا - دستورات رؤیایى معصوم را به دو دسته تقسیم کرده است:
1 - دستوراتى که خلاف ظواهر کتاب و سنّت است.
2 - دستوراتى که موافق کتاب و سنت است.
گروه اوّل را مردود دانسته، و گروه دوم را جائز العمل گرفته است نه واجب، وصاحب "حدائق" نیز قول  علامه را قبول کرده است.
در هر حال مسئله گسترده‏تر از آن است که دراین نوشتار جوانب آن مورد بررسى قرار گیرد، امّا پویندگان بحث مى‏توانند به "بحارالانوار" و "مصابیح الانوار" و "دار السلام" حاجى نورى مراجعه کنند.
اختلاف در جایى است که رؤیا و مکاشفه بر خلاف عقل و کتاب و سنّت نباشد، و از طرفى هم انسان قطع و یا اطمینان به صحّت آن پیدا نکند.
داستانى از محقق حلّى

معروف است که مرحوم محقق حلى - از اکابر فقهاى شیعه - چند شب پشت سرهم در خواب مى‏دید که به او گفته مى‏شود: فردا دیوانه‏اى وارد مسجد مى‏شود، او را از مسجد اخراج نکن.
مرحوم محقق بر خلاف آنچه در خواب مى‏دید، وقتى آن دیوانه وارد مسجد مى‏شد، طبق دستورات دینى عمل مى‏کرد و او را از مسجد اخراج مى‏نمود و به خواب خود اعتنا نمى‏کرد و مى‏گفت: اگر پنجاه مرتبه هم این خواب تکرار شود، چون خواب حجّت شرعى نیست به آن اعتنا نمى‏کنم و طبق حجّت شرعى که در دست هست (روایات معتبره) دیوانه را از مسجد بیرون خواهم کرد. از آن زمان به او لقب محقق داده شد.
این داستان صحّت داشته باشد یا نداشته باشد، در هر حال مضمون آن از محکمات است؛ زیرا راه اساسى و وظیفه شرعى ما این است که نباید به واسطه خواب و خیال و گفتار این و آن و یا ساخته‏هاى درویشان و قلندران، از محکمات دینى و حجّت‏هاى شرعى دست بر داریم، گرچه این امور توأم با بعضى قضایاى شگفت و جریانات فوق العاده باشد؛ زیرا ممکن است شیاطین و ارواح خبیثه براى اضلال وفریب دادن افراد اقداماتى داشته باشند.
همان گونه که گفته شد: این جهان پر از اسرار و اطوار مرموز است و حق و باطل در پیدا و ناپیداى آن جریان دارد. شیاطین حسابى دارند و فرشتگان حساب دیگر، ارواح خبیثه دخالتى و ارواح طیّبة برکاتى  دارند، جنّ وپرى اقتداراتى، و اوتاد وابدال تصرفاتى دارند.
نمى‏شود هر کشف و خوابى را حق دانست و به حساب ارواح طیّبه گذاشت. آنچه مسلّم است این است که هر نیروى پیدا و ناپیدا که دستورشان خلاف دستورات شرع و یا مشتمل بر تناقض باشد، داخل در سلسله باطل و جریان شیطانى و تخیّلات نفسانى است.
کوتاه سخن اینکه: خواب‏ها ومکاشفات یکسان و یکنواخت نیست، بسیارى از آنها باطل و شیطانى است و بعضى از آنها حقّ و رحمانى است و در هر صورت، تشخیص حق از باطل آنها مشکل است. بر این اساس، حجیّت آن در شرع مقدس حتّى براى خود شخص ثابت نیست تا چه رسد به دیگران؛ و این هم از معجزات این دین مبین است که دیانت و امانت الهى را به خواب و خیال محوّل نکرده است و گرنه هر روزه به بهانه خواب و خیال و مکاشفات دروغین، مواجه با گرایش‏هاى انحرافى و روش‏هاى ابلیسى مى‏شدیم.
اشکال بسیارى از داستانها

در کتابهایى که اخیراًچاپ مى‏شود داستانهاى زیادى نوشته‏اند، اما از نظر فنّى نوعاً قابل اعتماد نیستند؛ چون آنها منتهى مى‏شود به اشخاصى که مجهول‏الهویه‏اند و از وضع آنان اطلاعى در دست نیست.
بناى نگارنده این است که آنچه انتخاب مى‏کند، افراد در تمام سلسله سند شناخته شده باشند، و قهرمان میدان دیدار هم از افراد نخبه و اهل دقت و نظر باشد.
بررسى چند خواب و مکاشفه

منظور نگارنده این نیست که همه خواب‏ها باطل و یا همه مکاشفات توهم وخیال است، بلکه مقصود ارائه راه اعتدال و جلوگیرى از افراط و تفریط است؛ نه چنان است که همه را تأیید توان کرد و نه چنان است که همه را تکذیب نماییم.
در هر حال، در شرع مقدس حجّیت آنها مردود است، مگر آنجا که براى انسان از ضمیمه قرائن خارجى و اوضاع و احوال وشواهد داخلى، قطع به صحّت و یا لااقل اطمینان به آن حاصل شود. زیرا بسیارى از خوابها و مکاشفات، شیطانى و بخش دیگرى الطاف رحمانى است، نظیر این داستانها.
1 - خواب شهید ثانى

شیخ بهائى از پدرش مرحوم شیخ حسین -که از شاگردان برجسته شهید بوده است- نقل مى‏کند: صبحگاهى به نزد استاد رفتم. در فکر فرو رفته بود. از سبب آن پرسیدم، فرمود: شب در خواب دیدم که "سیّد مرتضى علم الهدى" تمام علماى امامیه را دعوت کرده است، همین که من وارد شدم به پا ایستاد و فرمود: نزد شهید اول (محمدبن مکى) بنشین.
من هم حسب الامر ایشان، نزد شهید نشستم، امّا بعد از حضور میهمانها بیدار شدم و اینک به این خواب فکر مى‏کنم؛ تصوّر مى‏کنم مرگم در شهادت باشد.
عاقبت، آن رؤیاى رحمانى تحقق یافت و در عهد سلطان سلیم عثمانى در سال ( 966) هجرى قمرى، در اثر سعایت بعضى از اهل سنت، دستگیر شد و در راه اسلامبول سر از بدن او جدا کردند و براى سلطان  آوردند.
2 - رؤیاى حاج شیخ جعفر شوشترى‏رحمةاللَّه

مرحوم حاج شیخ جعفر شوشترى، از اعاظم فقیهان امامیه و از شاگردان صاحب فصول و صاحب جواهر و شیخ انصارى است. او بیانى نافذ و منبرى جالب داشته، در حدّى که بسیارى از اهل معصیت به برکت مواعظ او تائب شده، از راه خویش برگشتند.
او مى‏گوید: در ابتداى امر، حافظه‏ام نارسا و بیانم غیر شیوا بود، ناچار در منبر از روى کتاب مى‏خواندم، شبى در واقعه دیدم که در کربلا هستم و ایام، همان ایّامى است که موکب حسینى‏علیه‏السلام در آن زمین، نزول اجلال فرموده‏اند.
من در خیمه امام‏علیه‏السلام وارد شدم و سلام کردم. آن حضرت مرا نزد خود نشانید و به حبیب‏بن مظاهر فرمود: حاج شیخ جعفر میهمان ما است. آب نداریم به او بدهیم، ولى آرد و روغن هست، براى او طعامى تهیه کن.
حبیب برخاست طعامى پخته نزدم آورد، چند لقمه خوردم. از خواب بیدار شدم. از برکت آن غذا به مقام کنونى رسیده‏ام و از اخبار و آثار اهل بیت، لطائفى را استخراج مى‏کنم که به ذهن دیگران نرسیده است.
وى سرانجام در سال ( 1303) هجرى که از ایران عازم عتبات عالیات بود، دارفانى را وداع گفت و  جنازه‏اش به نجف اشرف منتقل گردید.
3 - رؤیاى مرحوم آیت اللَّه بروجردى

جناب مستطاب آیت اللَّه آقاى سید حسین بدلا که از ائمه جماعت قم و از اساتید دروس سطح نگارنده، و در زمان مرحوم آیت اللَّه بروجردى از اصحاب ایشان بودند فرمود:
در یکى از سفرهاى تابستانىِ مرحوم آقاى بروجردى به قریه وشنوه -از مناطق ییلاقى قم- اولِ روز، از منزلى که در همسایگى ایشان برایم تهیه شده بود بیرون آمدم، دیدم که مرحوم آقا، بر خلاف روش همه روزه که معمولاً بعد از نماز صبح وانجام تعقیبات استراحت مى‏کردند، داخل کوچه قدم مى‏زند و در فکر فرو رفته است.
نزدیک آمدم و علت را پرسیدم.
فرمود: در خواب دیدم که سید مرتضى -همان عالم متفکر قرن پنجم هجرى- از دنیا رفته‏اند و من با جمع زیادى او را تشییع مى‏کنم و به جنازه‏اش در صحن حضرت معصومه‏علیهاالسلام نماز خواندم، از این رؤیا نگرانم.
با ایشان به بیرونى رفتم و براى منحرف کردن فکرشان مسئله‏اى را عنوان نمودم تا از محضرشان استفاده شود -ایشان به قدرى علاقه به بحث‏هاى علمى داشت که وقتى وارد مذاکره مى‏شد، همه چیز را فراموش مى‏کرد-.
بعد از مدتى، مأمور پست آمد و یک محموله پستى را که در روى آن نامه‏اى جدا بود تحویل داد. وقتى نامه را باز کردیم، خبر مرگ مرحوم آیت اللَّه حاج سید محمد تقى خوانسارى -یکى از علماى بزرگ قم- در آن نوشته و زمان تشییع هم معلوم شده بود و به ایشان تسلیت داده بودند.
آقا به مجرد خواندن نامه عازم قم شد. همراه ایشان به قم آمدیم. موفّق به تشییع جنازه شدیم، و بعد آقا به جنازه ایشان نماز خواند و براى استراحت به یکى از حجره‏هاى صحن مطهر آمدند، بعد از مقدارى جلوس فرمود: این همان جمعیّتى است که در خواب مشاهده کردم.
4 - مکاشفه‏اى از مرحوم آیت اللَّه بروجردى

مرحوم شهید قدوسى و دیگران نوشته‏اند: مرحوم آقاى بروجردى فرمود: وقتى که در بروجرد بودم، بنا گذاشتم که هر روز مقدارى کتاب مثنوى مولوى را مطالعه کنم؛ چند روز به این برنامه ادامه دادم تا اینکه یک روز در کتابخانه -که احدى نبود- صدایى به گوشم رسید، مضمونش این بود که "بى راهه مى‏روى". از آن زمان مطالعه آن کتاب را ترک کردم.
مرحوم قدوسى اضافه مى‏کند که آقا فرمود: در زمانى که بروجرد بودم این حالت مکرر به من دست  مى‏داد.
5 - رؤیاى حاج شیخ محمدرضا کرمانى و حاکمیت برزخى حضرت فاطمه‏علیهاالسلام

از مرحوم پدرم بدون واسطه، و از مرحوم آیت اللَّه حائرى با واسطه شنیدم:
مرحوم حاج سید یحیى یزدى -که در منبر ید طولایى داشته‏اند- نقل مى‏کند که مرحوم حاج شیخ محمدرضا کرمانى - از علماى طراز اول کرمان - حاج سید یحیى را براى دفع شبهات شیخیه (یا بابیّه) به کرمان دعوت مى‏کند. مرحوم حاج سید یحیى در مدت چند شب آن چنان آن فرقه را دچار ضربه علمى و خطابى مى‏کند که آنان توطئه قتل ایشان را طراحى مى‏نمایند. به همین منظور ایشان را به یکى از باغ‏هاى اطراف شهر دعوت مى‏کنند.
ایشان در معیّت یک نفر از منافق صفتان به آن باغ رفته، بعد از ورود به سالن پذیرایى، افرادى را مشاهده مى‏کند که از وضع قیافه آنان، به آن توطئه پى مى‏برد. لباسش را در آورده به بهانه تجدید وضو از سالن خارج مى‏شود. وقتى به میان باغ مى‏آید، متوجه مى‏شود که درب باغ را قفل کرده‏اند و در ورطه‏اى گرفتار است که غیر از خداوند کسى قادر به نجات او نیست.
او به حضرت زهراعلیهاالسلام متوسّل مى‏شود و نجات خود را مى‏خواهد و خود را مشغولِ شستن سر و صورت مى‏کند و کارش را طول مى‏دهد. نیم ساعتى تقریباً فاصله مى‏شود که فریاد و غوغا به گوشش مى‏رسد. آنگاه جمع زیادى باغ را محاصره کرده در را شکسته وارد مى‏شوند ومرحوم سید را نجات مى‏دهند.
این جمعیت در معیّت همان عالم کرمانى بوده‏اند، از ایشان سئوال مى‏شود از کجا متوجه قضایا شدى ؟

مى‏گوید: عادتم این است که نزدیک ظهر مقدارى مى‏خوابم. امروز در خواب بودم که حضرت زهراعلیهاالسلام به خوابم آمد و فرمود: "تو مى‏خوابى و حاج سید یحیى را در فلان باغ مى‏خواهند بکشند؟! زود مردم را ببر و او را نجات بده".
 از خواب پریدم و به دستور آن حضرت‏علیهاالسلام عمل کردم و مردم را به سرعت به باغ رساندم.
6 - مکاشفه مرحوم فشارکى

مرحوم آیت اللَّه اراکى مرجع تقلید زمان ما (متوفاى 1415قمرى) فرمود: مرحوم آیت اللَّه سید محمّد فشارکى که از اکابر تلامذه مرحوم حاج میرزا محمد حسن شیرازى بوده‏اند، بعد از فوت مرحوم میرزا هر چه اصرار مى‏شود که رساله عملیه بنویسد و مرجعیت شیعه را بپذیرد قبول نمى‏کند، سرانجام که او را خسته مى‏کنند قسم مى‏خورد و مى‏گوید: "واللَّه خود را اعلم مى‏دانم، اما زیر بار این مسئولیت نمى‏روم".
آنگاه او را رها مى‏کنند و طبعا منزوى مى‏شود. روزى در فکر فرو رفته و وساوسى بر او چیره مى‏گردد که این شد کار، که خود را به دست خود منزوى کردم! آنگاه لطف الهى شامل حالش مى‏شود و در عالم مکاشفه مشاهده مى‏کند که بعضى از کسانى که به دنبال مرجعیّت رفته‏اند -در اثر عدم صلاحیت و کثرت مسئولیت- به میخ آتشین کشیده شده‏اند. وقتى به خود مى‏آید خدا را شکر مى‏کند که زیربار این پُست خطرناک نرفته است.
نگارنده گوید، از مرحوم آقاى بروجردى نقل شده که روزى در درس گریه کرد و فرمود: "هر کس درس  بخواند به امید اینکه مثل من مرجع شود سفیه است".
7 - مکاشفه دیگرى از مرحوم فشارکى

مرحوم استاد به نقل از مرحوم حاج شیخ عبدالکریم فرمود: مرحوم آیت اللَّه فشارکى در یک بحث علمى گرفتار بن‏بست مى‏شود، روزى تنها به خارج شهر سامرا مى‏رود و در کنار شط در یک گودال مى‏نشیند و در آن بحث فکر مى‏کند. ناگاه مى‏بیند شخصى کنار گودال ایستاده، بعد از سلام مى‏پرسد چه مى‏کنى؟

ایشان به خیال آنکه یکى از اعراب بى‏سواد است پاسخ مى‏دهد: در یک بحث علمى فکر مى‏کنم.
مى‏گوید: کدام مسئله؟

او مسئله را بیان نمى‏کند، آن شخص اصرار مى‏کند.
(مى‏گوید: شما که از این مطالب اطلاعى ندارید )
آن شخص اصرار مى‏کند که بگو در کدام مسئله مانده‏اى؟ سیّد سرانجام مسئله را مى‏گوید. آن شخص مى‏فرماید: اگر این کلمه را به فلان مقدمه بحث اضافه نمایى به نتیجه مى‏رسى.
سیّد با توجّه به آن کلمه مى‏بیند از بن‏بست خارج شد و مسئله حلّ شد. نگاه مى‏کند به بالا تا با آن شخص تماس بیشترى بگیرد، کسى دیده نمى‏شود؛ به سرعت از گودال بالا مى‏آید، اما هر چه بیابان را ملاحظه  مى‏کند احدى به چشم نمى‏خورد، مى‏فهمد که لطف الهى او را دستگیرى کرده است.
8 - داستانى دیگر از مرحوم فشارکى

مرحوم آیت اللَّه حائرى در خاطرات مرحوم پدرشان مى‏نویسد: مرحوم آقاى نائینى، استاد خود - مرحوم سید فشارکى - را بعد از مرگش در خواب مى‏بیند، از او مى‏پرسد: بعد از مردن برتو چه گذشت؟ مى‏گوید: وقتى مُردم از هیچ چیز نگران نبودم، مگر از دو امر: یکى بچه‏هایم و دیگر دِیْنى که به قصاب محله داشتم، ولى در همان حال به من اطمینان داده شد که نسبت به بدهى نگران نباشم که قصّاب به تشییع جنازه‏ام آمد و بعد از مقدارى مشایعت، مرا حلال کرد و از طلب خود صرف نظر نمود.
مرحوم آقاى نائینى فرموده: از خواب بیدار شدم، رفتم به دکان آن قصّاب و گفتم: شما از مرحوم سید  فشارکى طلبکار هستى؟ گفت: فلان مبلغ مى‏خواستم، ولى در حال تشییع جنازه‏اش، او را حلال کردم.
9 - رؤیاى مرحوم آیت اللَّه سید عبدالهادى شیرازى

یکى از کسانى که در عصر ما به مقام شامخ مرجعیت شیعه نائل شد، مرحوم آیت اللَّه آقاى حاج سید عبدالهادى شیرازى است که وى مورد توجه اهل نظر بود، اما عمر مرجعیت او کوتاه بود، زیرا ایشان (پس از آن بیش از چند ماه زنده نماند (خدا او را غریق رحمت فرماید) .
جناب مستطاب آیت اللَّه آقاى وحید خراسانى - که از مراجع بزرگ تقلید عصر حاضر، و از جمله کسانى است که داراى بزرگترین کرسى تدریس در حوزه علمیه قم مى‏باشند، و این جانب از محضرشان استفاده مى‏نمایم - فرمود: مرحوم آقاى حاج سید عبدالهادى به من گفتند: شبى در خواب دیدم که حضرت سیدالشهدا، ابى عبداللَّه الحسین‏علیه‏السلام به بیرونى منزل تشریف آورد و فرمود: دفتر روضه خوانها را بیاور، آوردم فرمود: نام آنها را بخوان! چند نفر را که خواندم به یکى از آنها که رسیدم فرمود: او را خط بزن، و آقاى سیّد جعفر شیرازى را -که براى ایشان کتاب مى‏خواند- به جاى او بنویس.
از خواب بیدار شدم، وقتى سیّد جعفر آمد از او پرسیدم در این ایام کار فوق العاده‏اى انجام داده‏اى؟ گفت: چون ایام محرم فرا رسید، شبى از حرم امیرالمؤمنین‏علیه‏السلام بیرون مى‏آمدم که چشمم به در و دیوار سیاه پوش افتاد، به خاطرم رسید که روضه زیاد شنیده و گریه بسیار کرده‏ام، خوب است یک کتاب "جلاء العیون" بخرم و به منزل ببرم و براى اهل منزل از روى آن کتاب بخوانم تا ثواب روضه خواندن نصیبم شود؛ این کار را انجام دادم و اهل منزل را به فیض رساندم.
آقا جریان خوابش را براى آیة اللَّه وحید مى‏گوید، امّا نام فردى را که از لیست خارج گشته نمى‏برد.
10 - خوابى از نگارنده

سى و پنج سال پیش، عمّه‏اى داشتم که در اثر بیمارى قلبى فوت شد، فرزند ارشدش که وصىّ او بود مبالغى را براى انجام نماز و روزه و ردّ مظالم و وجوهات - طبق وصیت او - در اختیارم گذاشت که به مصرف برسانم، همه را انجام دادم، ولى نسبت به نماز، شخصى به من مراجعه کرد و گفت: اگر پول نماز و روزه نزدت هست، نمازش را من قبول مى‏کنم، من هم آنچه که آن مرحوم براى نماز وصیت کرده بود به او دادم.
شاید یک ماه از قضیه نگذشته بود، در خواب مشاهده کردم که مرحومه عمه‏ام از بیمارستان به منزل ما آمده کنار اطاق خوابید، و اظهار کرد که از سرما ناراحتم و لحافى خواست که روى او بیندازم؛ من هم یکى از لحاف‏هاى موجود را روى او انداختم، اما دیدم حدود یک وجب کوتاه است هر چه سعى کردم آن لحاف به قامت او موزون شود نشد.
از خواب بیدار شدم، فهمیدم یک مقدارى از کارها انجام نشده است، بعد از چند سال آن کسى که نماز را قبول کرده بود، آمد و گفت: من آن زمان بیچاره بودم، آن پول را گرفتم، امّا نماز را نخواندم. حالا پولى که گرفته بودم آورده‏ام. من مجدداً از وصىّ او اجازه گرفتم و فرد دیگرى را براى انجام نماز انتخاب کردم و پول را به او دادم.